Głównym zjawiskiem, które dotyka osoby z doświadczeniem traumy, jest dysocjacja. Według teorii strukturalnej dysocjacji osobowości, jedną z konsekwencji doświadczenia traumy jest podział osobowości na różne podsystemy (zwane również zdysocjowanymi częściami). W tym modelu centrum zainteresowania wcale nie stanowią traumatyczne wydarzenia, lecz przechowywana przez części osobowości „spuścizna traumy”, która wdziera się w umysł, ciało i bieżące życie klientów, nawet po kilkudziesięciu latach od bolesnych doświadczeń. Praca terapeutyczna sprowadza się do zmiany sposobów, w jakie części zakodowały następstwa traumatycznych wydarzeń oraz przekształcenia relacji klienta z jego częściami od wyobcowania do akceptacji i poczucia bezpieczeństwa.
Praca z osobami po przeżyciu traumy wymaga podejścia transteoretycznego, dlatego poza podejściem TSR i ericksonowskim uczestnicy będą mogli zapoznać się z elementami takich podejść jak terapia stanów ego, system wewnętrznej rodziny, porozumienie bez przemocy, terapia schematów oraz psychoterapia sensomotoryczna.